Net als je denkt te weten
en te vergeten
dat je weet
dat er niets zeker is,
Verschijnt er een plaats
Waar je dacht een zekere tijd te verblijven.
Je zocht wat vastigheid
Totdat je beseft
Dat er niets meer is.
Het touw is te glad
Het glipt uit je vieze handen.
Totdat je wakker wordt en dacht,
Ik pak het werk op
Dat je met beide handen vastpakt
En nooit meer loslaat
Zodat het touw niet meer glibberig is
Werken voor vrede, de vrede met mij en in mij.
En dan weten dat je pas begonnen bent.
Verantwoordelijkheid nemen
Is weten dat er geen totale rust
Of vrede binnen en buiten jou is.
Alleen het werken eraan blijft
Totdat je niet meer kan.
Wetend dat je alles hebt gedaan
Wat in jouw macht ligt.
Niemand wacht
En zeker niet op jou.
Iedereen werkt
Voor zijn stukje vrede.
Vertrouw op het leven,
Waar je voor kiest
En laat het verder los
Meer kan je niet doen.
Oorlog blijft vanwege
Geldingsdrang en macht
Maar treur niet
Er blijft altijd hoop over
Dus helemaal alleen
Ben je niet
Zelfs niet als je dood bent.
Want iedereen gaat dood
Mogen we hopen?!
Hoop het niet!!
Martyn E.
De verhalen van Martyn E.
- Niet weten - 11 mei 2016
‘Schrijven is schrappen’ zei Godfried Bomans vaak. Schrappen tot alleen de essentie overblijft. Dit vind ik een mooi voorbeeld.